Que é Galiza :))))

Galiza é un sentimento. Non só significa “lugar de nacemento”. A Galiza hai que sentila. É unha percepción que vai máis aló do sensible. E iso pódese observar coa morriña, a saudade, as añoranzas. Non son máis que expresións do sentimento galego. Algo que non se pode medir nin pesar, pero que fainos sentir pequenos á súa beira, fainos chorar consecuencia da negra sombra que nos asombra, como dixo Rosalía.

Pero non só é iso. Iso só é unha parte. O que fai que Galiza sexa completa é a súa extensión, a súa profundidade. Iso é porque Galiza é inmensa. O que fai a Galiza máis galega é compartir sentimentalidade e forma física. Galiza tamén pódese percibir polos sensos. A Galiza podémola ver, tocar, ouvir, ulir, saborear...

Vexo a Galiza nos seus montes, cos seus carballos milenarios, cos seus nobres castiñeiros de sombra fresca de verán, cos seus toxos e xestas característicos, cos seus camiños acochados, cheos de piñas. Vexo eses montes cheos de vida, con raposos, xabarís, esquíos, pardais, vichelocrego, cucos –o de imposible acceso e vista... alguén viu ó cuco?-, curuxas... Vexo a Galiza nos seus ríos, ríos como venas, arterias e capilares do corpo, sempre presentes en todas as aldeas, vilas, parroquias e lugares... e rías, que son o leito dos ríos, onde descansan antes de morrer no mar, inmenso mar, océano. Aí, nas rías, onde descansan as augas da terra, traballan para darnos o froito do mar: percebes, navallas, ostras, ameixas, berberechos, mexillóns... Rías que temos que coidar como se parte de nós foran, porque non é moita mentira se afirmo que SON parte de nós. Sigo vendo a Galiza, nas súas xentes e nas poboacións. As aldeas pequenas, os lugares, as parroquias, as comarcas... Galiza é un continuum, nunca remata. Igual que o amor dos galegos por ela. Como deixar de ver a Galiza nas súas cidades? Non é menos galega por ser moderna e urbana. Por ser pobo vivo, tende a evolución, sempre ao seu xeito. A típica Coruña, a relixiosa e estudantil Santiago, a industriosa e populosa Vigo, a pequena Pontevedra, a interior Ourense, a Lucus romana, ou a mariñeira Ferrol cos seus astaleiros... Todas serían diferentes se non fosen galegas.

Podo tocar a Galiza con todo o que vexo, podo sentila a través do tacto, recollendo piñas, recollendo herba fresca dos prados para as galiñas, podo sentila gabeando por unha vella cerdeira... Por todo.

Podo ouvir á miña terra. Nunha noite de trebón, o vento asubía, a choiva peta nos tellados e ventás, as árbores marmurian. Nun amencer soleado de primavera ou verán, os paxaros cantan cando alumean as primeiras raiolas do sol, despois de que os galos das aldeas desen o visto bo ao novo día co seu cantar. Podo escoitar a Galiza nun día de cálido sol, durmiñando na praia, arrolada polo bramido da ondaxe do océano, traidor pero sempre noso.

E que dicir do sabor! Dende o primeiro prato até os prostres, Galiza é inigualábel. Os froitos do mar, os froitos da terra, os froitos das árbores... ou os froitos dos amores. Por que o ben que saben os bicos e apertas que nos agardan na terra...! E a pesares do belida e amorosa que é a miña terra, inda non vos falei da miña lingua galega, dos meus contos de vello, das meiguiñas fora, das festas de Antroido, Nadal, do verán... I é que todo sería pouco!